Ve gizlenmek zorunda değil miyim ben, yurtsuz bir yolcu gibi – içimde yürüyen ateşin soluğunu okumaya kalkmasınlar diye? Sessizce yürümek zorunda değil miyim, beni arayışa iten göğün nefesini fark etmesinler diye – tüm bu etrafımdaki sıradanlığa tutkun ruhlar!   Ah! Bu arzularına düşkün bedenler – nasıl dayanabilirdi ki kalabalıkların içinde aradığımın ateş akrabalarım, aykırılar olduğuna!   Bu yüzden onlara sadece dökülen taşlarımı gösteriyorum – ve göstermiyorum yürüdüğüm d

Ey içimin derin kuyusu! Ey vicdan! Sessizliğinle karşıma dikildiğinde ürperir yüreğim; çünkü bilirim, senin önünde durmak — işte budur benim çıplaklığım! Senin çatık kaşlarla suskunluğun— işte budur hakikatin sert yüzü! ... Susarsın. Gizlersin özündeki ateşi; böyle saklarsın en saf gerçeği. Konuşmazsın; böyle gösterirsin bana sınavımı. Ah! Bu sessizliğindir, adımımın kaderini değiştiren ilk sarsıntı. .... Tan atmazdan önce gelirsin her gece; yaralarımı, yüklerimi, yolda bırak

Ve o an… dünya gerçekten durdu. Genç kızın bakışındaki titrek ışık bir anlığına sığmadı gözbebeklerine; sanki tüm geçmişini taşıyan bir keder, tek bir nefeste aydınlığa dönmek için yer aradı.   …   E1 bunu gördü — evet! Gördü ve mırıldandı: "Ah! Bu yorgun ruh, kendi aykırılığını yıllarca omuzlarında yalnız taşımış ama bir gün bile gerçekten anlaşılmamış!"   …   E1 yaklaştı. Bir adım daha. Her adım kızın omzundaki görünmez ağırlıktan bir taş daha eksiltti. Ey içindeki yankıyı