Ey dorukların rüzgârıyla uyuyanlar! Bir çift sözüm var sizlere; Bırakın fısıldayayım göğün içime gömdüğü O yüce hakikati. Hayır, kardeşlerim! Zira bilirim: Tatlı söz gerçeğin gücüne değil, Dinleyenin zayıflığına hizmet eder. Size ruhu oyalayan parlak sözlerin Şerbetini getirmiyorum; Hayır! Hayır! O sözlerin sahipleri ışığı bildikleri için değil, Karanlığa alıştıkları için Parıltının arkasına saklanırlar. ... Hayır, kardeşlerim! Korku dışarıdan gelmez; İnsan kendi sonluluğ

Bu sözler, dorukların rüzgârından süzülerek insana yönelmiş bir uyarıdır: Eğilen başın doğrulması, gölgeden sıyrılıp yüceliğe yürümektir. Ve her bölüm incitmek için değil; uyanması gereken ruha nefes olmak için doğmuştur. Bu gizemli bilgelik fısıltıları, yanlışın gölgesine yaklaşanlara, sabır ile rehaveti karıştıranlara, değerini unutanlara ve hakikati söylemekten ürkenlere bir diriliş çağrısıdır. Her söz, içindeki susturulmuş doruğu hatırlasın diye gönderilmiş mistik bir

Ey varlığı sevilen! Kalplerin üzerine çökecek o büyük gün yaklaşır; fakat insanlar hâlâ hayatı bir oyun sanarak yaşarlar— oysa ömür denilen, hayatın anlamını yaşayarak bulmanın adıdır. Ah! Ne zaman onlara hayat amacımı anlatsam, sözlerimi başka bir alayın gölgesinde dinlediler; ardımdan da şöyle konuştular: “Eğer söyledikleri doğru olsaydı, yoksunluğu bize bir eksiklik getirmeli değil mi?” Bilmezler ki üstün insan, iyiliğine bir karşılık aramadığı için üzülmez; yıpranmaya