Ey kardeşlerim, bir topluluğun nasıl çürüdüğünü sorarsınız bana; o hâlde dinleyin! Feryatlar çoğalır da hükümler gönül ateşini söndürmezse, bilin ki değerlerin kıymeti kaybolmuş; insanlık onuru reddedilmiştir. Ve gözler bencillik uğruna körleştiğinde, düşüncenin önüne bir sessizlik duvarı dikilir; herkes kendi teslimiyetini huzur sanır. Ah kardeşlerim, alışkanlık diye sevdikleri o konforlu bataklık var ya… bilin ki o, ağır ağır içine çeken görünmez bir uyuşukluktur. Size

Sana aykırılıktan soruyorlar, ey insan! Onlara de ki: Zihninin kör kuyusunda benliklerinle konuştuysan, Ve vicdanın, göğsünden süzülüp bir bilgelik kuşuna dönüştüyse — Evet! Anlamın ilk tohumu sende uyanmıştır. Ruhunun derin kuyularında kendi yankınla yürümüşsen, Evet! Çağrının nefesi seni yollara sürmüşse; Mekân söze, söz maskeye dönüşmüş; Sen de kelimelerin çölünde, suskunluğun kuyusundan su çekmişsen — İşte o vakit bilirim: yüreğin ateşle mühürlenmiştir. Eskilerin ki

Bu gece, kalbimin derin kuyusundan bir ses yükseldi — ıssız yüreğim konuştu bana: “Ne yazık! Kendini bilmeyenler, bu diyarda atalardan kalan sesi yasa bellemiş. Onlar suskunluğu bilgelik, geleneği sadakat sanmışlar. Yeni seslerin, fikirlerin, yankıların birleşmesi gerek burada. O hâlde, yakarak konuş ey aykırı, eğer insanların gözüne inen perde kalksın istiyorsan! Geçmişin gölgesinden geçip yeni ışıklara yürü! Evet! Tüm kalıplaşmış düşüncenin tahtlarını doğrularınla sarsma