I. İçlerinden bir genç kadın yanıma geldi ve sordu: “Ey aykırı ruh! Sen, bir şey yüzünden sevmeyensen, sevdiğini nasıl bilirsin?” Ben cevap verdim: Sanıyor musunuz ki ben sevgiliyi bir güzelliği için isterim? Hayır! Ben onu karşıt yarımın sessiz yankısı olduğun için severim. Ah! Şüphesiz, ondaki her güzellik sevgimi sınamak içindir ama eğer kalbim onlardan birini isteseydi, onu değil, o şeyi sevmiş olurdum. Evet! Eksik olan sevilmek ister ama o bende tamlıkta var olandır

Ey insan! Henüz hiçbir varlık doğmamıştı; sessizliğin rahminde bir ışık titredi. O titreşim, varlığın değil — bilincin yankısıydı. Ve işte o anda, ışık yön buldu da anlam doğdu! Ah! Anlam kendi üzerine eğildi; özünü duydu — ve o öz, yankıya dönüştü: Değer adını aldı. Sonra değer konuştu — ve niyet onun sesi oldu! Evren o sesi duydu, ürperdi — ve varlık doğdu! ... Ey insan! Işık, bilginin değil — bilincin ateşidir. Anlam, o ateşe yön veren ilk kıvılcımdır. Bilgi öğrenir, am

Burada oturdum ve bekledim seni Etrafımda uykunun kırık levhaları, yarısı yazılı rüyalar. Şimdi! Ey insan! Dinle beni ve anla söylemek istediklerimi ... Bir vakit vardı — ben zamana inanırdım; sonra gördüm, o da bana inanmış. O günden sonra saatler sustu; ha! Artık anı, içimde çakan şimşekle tartanım. Ah! Karanlık serilir de içimdeki uyanış kıvılcımı yoklar. Sordum kendime: “Ne vakit doğacak o şimşeğin saati?” Ve kalbim dedi: “Adalet, gülmediği sürece insan uyanmaz!” Ah!