Burada oturdum ve bekledim seni Etrafımda uykunun kırık levhaları, yarısı yazılı rüyalar. Şimdi! Ey insan! Dinle beni ve anla söylemek istediklerimi ... Bir vakit vardı — ben zamana inanırdım; sonra gördüm, o da bana inanmış. O günden sonra saatler sustu; ha! Artık anı, içimde çakan şimşekle tartanım. Ah! Karanlık serilir de içimdeki uyanış kıvılcımı yoklar. Sordum kendime: “Ne vakit doğacak o şimşeğin saati?” Ve kalbim dedi: “Adalet, gülmediği sürece insan uyanmaz!” Ah!

Üstün olmak istedim... Yücelik bana sessizliğin dilinde konuştu. Sustukça, ben yandım. Ah! Teraziyi tuttum elimde — titriyordu. Ağırlık mıydım, yoksa hüküm mü? Ve o an fark ettim: Üstünlük, Tartanla tartılanın aynı olmasıymış ... İki sessizlik arasında kaldım. Bir yanında geçmişin gölgesi, öbür yanında vicdanın soluğu. Ve ikisi de fısıldadı kulağıma: “Hükmetme... tart!” Ben tarttım — kendimi buldum kefede. ... İnancım sustu o gece. Ben de sustum — ve derin bir nefe

Eğer kalbinde adaletin yankısı çınlıyorsa, ve o yankı seni hükmetmeye değil de hakkaniyetle tartmaya çağırıyorsa; kalabalığın alkışına sağır, ama vicdanın nefesine kulak veriyorsan; ve taşın sabrıyla yoğrulup, utancı zaferden üstün tutuyorsan: Yücedir ama böylesi değerlerle sınanan — çünkü onun nefesinden bile adaletin ışığı yükselir. ... Eğer inancınla taş kesilmişsen, ama onu sorgulayacak gülüşü gönlünde bulabiliyorsan; sözcüklerin maskesini düşürüp hakikatin çıplak