Gözlerini dikti uzak bir ışığa, genç kadın konuştu: Ah! Kalmak ve iyileşmek istemiştim ama toprağın kalbi çarptı içimde; Konuşmak istedim her sorun sahibiyle fakat sessizlik bile bana ihanet etti. Acı geldi bana ölüm sûretinde, çağırdı beni Ama yaşam kavradı ellerimi, yerin kalbi değil. Ve yeryüzü dedi bana: ‘Ey kararsız! Kim diriltecek seni — mutsuzluğu yaşayan mı, mutluluğa giden mi?’ Ve dedim yüreğime: Ey sabırla yoğrulmuş! Kaçtığın acı değil midir, gizli sevincin rahmi? A

Yürürüm, yürürüm — ama çoğu kez ayağıma çarpan taşlar değil, yıldızlar bana fısıldar. Derler ki: “Artık durma, konuş — çünkü insanlar bekler seni!” … Ben hep ateş gözlerle girerim diyarlara. Kalabalık bakar bana — ama görmez. Duyar — ama anlamaz. Ve ben derim kendime: Ne bilsin kalabalık, yalnızlığın da kalabalık olabileceğini! Ah, ne yücedir körlüğünüz, ey insanlar! Çünkü artık aykırı olanı görmemeye razısınız! Ah, gerçekten tuhafsınız — bakan ama görmeyen, duyan ama anlamay

İçlerinden biri sordu: “Bize sevginden söz et, ey ıslak su kuşu.” E2 başını kaldırdı ve gözleri, bulutların ötesinde oturan bilinmeze değdi. Sonra gülümseyerek konuştu — her sözü kalbe dokunan bir dua gibi indi. --- Ah! Soruyorsun bana, ey can: Neden eksilir sevgi, oysa kaynağı sonsuzdur? Ve neden kalp, vermekten çekinir de sahip olmaya yönelir? Ben sana derim: Kendini seven yürek, sevdaya yabancıdır; çünkü sevilmeyi hâlâ ihtiyaç bilir. Evet! Sevgi, kendini unutmanın