Ben konuşuyorum size, ey kardeşlerim — uyuyan yüreklerin ortasında hâlâ nefes alanlara! Zira çağ, değerlerin ışığını kaybetti; bilgeliği dillendirenler sustu, insanın onuru toprağa düşüp gölgelendi. Ama henüz sönmedi her şey; hala bir umut kıvılcımı var içimizde — suskun göğsümüzün altında bekleyen. Ve ben o kıvılcımı çağırıyorum şimdi — yanmak ve yürümek isteyen size! ... Hangi yüce amaç sizi uyandırır, ey kardeşlerim — ki kudretinizi tutuştursun ve yeniden güzele yürütsü

Ey çok sevilen! Gecenin ortasında bütün ışıklar kayboldu mu? Söndü mü umudun kandilleri, düştü mü kalbinin direnci toprağa? Bir zamanlar...

Yalnızlıktan bir ses mi geliyor, ey ruhum; gönlü açan, içi titreten bir ses. Bak! Bak konuşuyor! Sessizliğin derinliğinden yükseliyor da...