Kendim Eksiktim; Başkasının Sevinciyle Tam Olup Yükseldim!

Bir insan, geceden kalma sorularını alnında taşır gibi öne çıktı; rüzgâr saçlarına değdi, sesi titrek bir kuş gibi fısıldadı:

“Ey sevgi düşkünü! Söyle bize: Bir insan ne zaman tam olur? Ne verir ki hayata, yüreği eksilmeden büyür?”

Ve E2, geçmişten yankılanan bir öğretinin soğuk çağrısına baktı. Sözleri, taş duvarların kıyısından isyanla yankılandı:

Ey insan! Bilirim, insan önce karnını doyurur — çünkü aç bir karın düşünceyi susturur. Ama ey siz, karnını doyurup komşusunun açlığını unutanlar! Tokluk mudur bu, yoksa yalnızca açlığı unutmak mı?

Sonra başına bir çatı bulur — rüzgârdan, yağmurdan, korkudan saklanmak için. Ama sorarım size: Ey duvarına güvenen! Sokağında bir yetim üşüyorsa, kimdir asıl açıkta kalan?

Sonra sofraya insanlarla oturur, yalnız kalmamak için bir kalabalığa karışır. Ama ey dostlar! Sofrada bölünmeyen ekmek, hangi boğazdan keyifle geçer?

Sonra üstünlük veren bir ad ister insan — unutulmak istemez, saygı arar. Ama bir şöhret, başkasına fayda olmadıkça hangi ışıltı onu alkışlatır?

Ve sonra bir gün gelir, ‘Kendimi gerçekleştirdim!’ der. Der ki: ‘İçimdeki tohumu büyüttüm, çiçek yaptım.’ Ama ey kendine kendini isteyen! O çiçek bir başkasına koku olmuyorsa, hangi anlam onu büyütür?

Ey insan! Kendini gerçekleştirmek mi ihtiyacın, yoksa kendinden ötesine başkasıyla geçmek mı?

Gördüm ki bir çocuk yürürdü bir vakit; elleri yaralıydı, dizleri titrek, yüreği suskundu. Yalnız kalmıştı harabeler arasında. Yanına çömeldi bir el — ona sevgi oldu, ona omuz oldu, bir lokma ekmeğini böldü, eski bir hırkasını örttü.

Ve o çocuk yedi dağı yürüdü, adı nice dudaklarda yiğitliğiyle yankılandı. Ama o el bir köşede sustu — alkış yerine yıldızlara bir şükür fısıldadı.

Ey insan! Kendini gerçekleştirmek mi üstün, yoksa başkasının kendini gerçekleştirmesini istemek mi?

Ah! Bir kuş gördüm, kanadı kırık; ona bir el rüzgâr oldu, kuş uçtu, göğü deldi. Kimse o rüzgârı anmadı — ama kuş her kanat çırpışında o eli sevgiyle hatırladı.

Ve ben size derim ki: En yüce olmak, kendini göğe taşımakla değil; bir başkasına merdiven olmakla mümkündür.

Ey siz, merdiven olmayı küçük görenler! Unutmayın: Başkasına el uzatan, yukarıdan sevgiyle gülümser.

Bir insan ne zaman mı tam olur? Ey soran! Faydasını kendi değil, başkasının gördüğü bir iş yaptığında! Bırakın dallarınızda başkası yeşersin, gölgenizde başkası uyusun.

Bir insan ne zaman mı tam olur? Ey soran! Sen sevgini birisine umut yapıp uçurabildiğinde. Ah! Bir insanın yüzünde gülüş olabildiğinde.

Ve E2 sustu. Sözü toprağa düştü; toprak sözü tuttu. Bir çiçek açtı usulca — ve o çiçeğin kokusu rüzgâra fısıldadı:

Kendim eksiktim;

Başkasının sevinciyle

Tam olup yükseldim!

15 Temmuz 2025

Oran, Ankara