Hayır! Ben Umutlanacak Kadar Güçsüz Ve Özgüvensiz Biri Değilim!

Ey umut!

Sen kendini gök bilirsin,

Oysa benim amacım olmazsa:

Sen bir hiçsin!

Ah, karamsarlıkla sınandım da

Işığım hala gölgende parladı!

Ey umut!

Yükseklere mi fırlattın kendini?

Ha, ha! Hep beklenen olduğunu sanırsın,

Aksine sen insanlar tarafından

en çabuk terk edilensin!

Ah! Emek olmayan her şey yalandır

bu zalim yeryüzünde!

Hayır — umutlanmak için

umut dilenmemeyi burada öğrenmek gerek!

Evet, evet! Gayret yeterlidir

bir amacım var diyen azimliye!

Sen, ey umut!

Sen ders verirsin belki,

ama bil ki:

yaşamın sınavını ben veririm.

Hayır, sensin!

Yüreklere taşınması en ağır gelen, sensin!

İşte sana bağırıyorum,

yukarıdan aşağıya bakarak:

“Sen bana değil, benim sana gelen hafiflik!”

Ah! Üzülüyorum senin için;

uyuşturan teselli sensin!

Ama kızgınım da sana

güç ve kudretimi unuttuğun için!

Gelme, ey umut!

Gelme ki gerçeğin çukuru iyice görülsün!

Ve sus ki hakikatin acı sesi iyice duyulsun!

Sen! Evet sen! Ey umut!

Yarının masalı olmayı mı sevdin?

Yoksa gelecek için söylenen

tatlı bir vaat misin?

Yalancı! Sen dünün yarası

ve bugünün yükü olarak bana gelensin.

Hayır, sen yarına doğan güneş değilsin;

aydınlık göğümden kaçarak çekilen

kara bulutlarımsın!

Ah! Hayalci kaçık!

Bakıyorum, kandırmaya pek heveslisin!

Hep böyle miydin sen,

hayal kırıklığı için beni teşvik eden!

Hayır! Yalnızlığını ver bana!

Amacımı ise gayretim parçalasın, keyifle!

Ey umut!

Sana inanmak en büyük budalalıktır!

Hayır, geri çekil — git!

Ben kara bir fırtınayım,

tüm engelleri yok eden bir kahkaha!

Övgüler olsun ona:

kendi amacını terle koparıp alana!

Ah! Sevmem işimi başkasına bırakmayı

ve ardından buğulu gözlerle bakmayı!

Ey umut! Çekil önümden, kaybol!

Ben umutlanacak kadar güçsüz

ve özgüvensiz biri değilim!

25 Eylül 2025

Torbalı, İzmir