Bir genç kız çıktı E1’in karşısına, yorgun ve kırgın, omuzlarında dünya yüküyle yürüyen bir gölge gibi. Gözleri derin kuytulardan...

Ah! Ben çoğunluktan ayrıldığımda karanlığa düşmedim, gölgemi orada buldum. Ve siz hala sanıyorsunuz ki yalnızlık, terk edilmişliktir....

Bir çocuk girdi düşüme elinde ayna ama gülümsemesi yoktu, “Kalbinle gör!” dedi, “Işık gözde değil, göğsünde doğar.” Ve ben o an anladım:...

Ah! Dağlar içlerinde bir neşe biriktiriyor. Ve ben öyle sesleniyorum ki yeryüzü bile ümitlenmek zorunda kalıyor! Belki konuşmuyor...

Bugün karşıma dikildiler ama sözlerinden önce, yüreklerindeki karanlık çöktü önüme. Ve dediler ki: “Burada çabalayarak başarı doğmaz. Bu...

Ey içimde kıvranan ses! Bir zamanlar göğü sarsan sözlerim, şimdi yalnızca boşluğa çarpıyor. Ah! Konuştuğumu sandım ama gök bana cevap...

Çok fazla dolaştım bugün sıradanlığın yurdunda ve aniden bir utanç düştü içime. Ve etrafıma bakındığımda, bir de ne göreyim! Ahlâk,...

Ey insan! Hayatta bir bitki gibi yer tutma! Kendini eksik hisset ve yola çık! Çünkü tamamlanmışlık hissi, Yok oluşun başlangıcıdır! Ah!...

Dediler ki: “Neye sahipsen, O'sun.” Ama ne büyük aldanış! Ellerindekine “ben” dediler, o elden gidince benlikleri de çözüldü. Ah, ne...

Ey aykırı kara kedi! Ey kendi gölgesinin mahkûmu! Ha! Sen mi susturacaksın içindeki korkuyu? Korku ardında değil — Sen zaten onun...

Bir insan, geceden kalma sorularını alnında taşır gibi öne çıktı; rüzgâr saçlarına değdi, sesi titrek bir kuş gibi fısıldadı: “Ey sevgi...

Ah! Ey içine saklanıp kendini avutan! Sen umut mu sandın nefesinde ısınanı? Bil ki korkak umutla oyalanır; cesur ise onu sırtında taşır!...

E2, kalabalığın arasından ağır adımlarla çıktı; yüreğinde taşıdığı görünmez zincir, aykırı olmanın gönüllü bedeliydi. Kendine meydanın...

Ve aykırı genç kız bir taşın üstüne oturdu. Kalbinden bir soru sızdı: “Bir insan umudu nereye saklar ki düşmekten korkmasın?” Ve P’nin...

E1, meydana hışımla çıktı. Adımlarının gölgesi kalabalığın suskunluğunu yarar gibiydi. Kimisi başını eğdi, kimisi nefesini tuttu ama o,...

E2, adımlarını taşlara emanet etti. Bir kayanın üstüne oturdu; sanki sırtındaki yükü yeryüzüne bırakmak ister gibiydi. Gözlerinin ucunda...

Bugün bir aykırı yanıma geldi ve dedi ki: “Bana hayatın anlamını söyle!” Baktım ona güzelce — Ve sözümü toprağa ekerek fısıldadım: Ey çok...

Evet! O vakit kalabalığın ortasındaydım, ama bu dünyaya ait olmadığımı ilk orada hissettim. Onlar birbirini alkışladıkça, içim çürüyordu....

Sımsıcak bir yürekle dokundum—ama onların elleri alışıkmış sadece almaya, yanmaya değil! Ha ha! Ne bekledim? Benliğimi sonuna kadar...

Ah! Etki, söylemde değil, yaşanmış güzel eylemde kök salar. Çünkü değer, sergilenmeyen bir hakikatse; öğüt, boş duvara çarpan sestir. ...